Σύνταξη άρθρου : Παναγιώτης Βασιλείου
Πώς ακούγεται η παραπάνω ατάκα στα αυτιά σας; Φαντασιόπληκτη γραμμή σεναρίου & κακόγουστο αστείο ή μακρινό όνειρο & επιδίωξη; Όποια κι αν είναι η προσέγγιση, μάλλον δεν είστε μόνοι σας.
Μέχρι σήμερα, τα δεδομένα ενός τυπικού ελέγχου από την τροχαία στον δρόμο θα περιορίζονταν ευτυχώς, στις πρώτες 3 λέξεις της πρότασης. Ένα πρωτοφανές έγκλημα όμως στα Γλυκά Νερά- ληστεία μετά φόνου 20χρονης( στραγγαλισμός) ,απειλή βρέφους με όπλο!!!, αφοπλισμός του συζύγου με δέσιμο & φίμωση- ήρθε να σηκώσει ξανά σκόνη γύρω απο το θέμα της οπλοκατοχής και να το φέρει στην ατζέντα για συζήτηση.
Οι υποστηρικτές, είναι αλήθεια, ότι βλέπουν το νομικό πλαίσιο με τα ισχύοντα από την δεκαετία του 50 και θέτουν ορθώς το δικαίωμα της άμυνας και της επαναοριοθέτησης. Λέω ορθώς γιατί δεν μπορεί το μετεμφυλιακό κλίμα της Ελλάδος του τότε, που όρισε τις συνθήκες & το νομοθετικό περίγραμμα, μιας & κάθε κουβέντα στο καφενείο μπορούσε να μετατρέψει την στιγμιαία ένταση και απερισκεψία σε μακελειό, να ισχύει στο 2021 και να περιορίζει την νομοθετική σοφία. Όλη αυτή νεοεισερχόμενη και ραγδαία εξέλιξη του εγκλήματος στο πέρασμα των ετών, τρομάζει & σοκάρει αρχικά αλλά «εκπαιδεύει» την ελληνική κοινωνία και «ανοίγει» τα όρια της.
Ένας στραγγαλισμός κατά την διάρκεια ληστείας πριν 30- 40- 50 χρόνια θα έβγαζε τον κόσμο στον δρόμο και θα ζήταγε του ενόχου «κεφαλήν επι πίνακι». Σήμερα απλά είναι συχνό παράθυρο στο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων ανάμεσα στα νέα από την βουλή και τα νέα από το χρηματιστήριο…
Οι υπέρμαχοι της οπλοκατοχής υποστηρίζουν, όχι εσφαλμένα δυστυχώς, ότι αν ο δύσμοιρος σύζυγος τράβαγε όπλο και σκότωνε το δράστη της δολοφονίας της 20χρονης γυναίκας του, πριν προλάβει αυτός να κάνει όσα ανεπανόρθωτα έκανε, αυτή θα ήταν πιθανότατα η τύχη του:
Άμεση σύλληψη, και «καρφί» σιδηροδέσμιος στον ανακριτή, παρέα με την συντροφιά της κάμερας πάντα, με την βαρύτατη κατηγορία της ανθρωποκτονίας με πρόθεση. Υπέρβαση των ορίων της άμυνας, έτσι στοιχειοθετείται.
Κατά πάσα πιθανότητα και εμπειρικά όπως έχουμε δει, θα υπήρχε κύμα συμπαράστασης για την τύχη του «δόλιου» θύματος που «τον έφαγε στην ψύχρα» και άλλη μια φορά η ελλ. Κοινωνία θα καλούνταν να χωριστεί στους μεν και τους δεν. Στους «Τι κρίμα» & στους «καλά του ΄κανε»… Ο ανακριτής θα ερευνούσε αν ο κίνδυνος ήταν «παρών και άλλως αναπότρεπτος» και αν όντως ο πιλότος ενήργησε «από φόβο ή ταραχή» εξαιτίας της επίθεσης.
Και επειδή το τεκμήριο της αθωότητας συντάσσεται με τον νεκρό, ο σύζυγος-δράστης θα έπρεπε να φέρει το βάρος της απόδειξης του αντιθέτου. Κοινώς πρέπει να αποδείξει ότι «δεν είναι ελέφαντας» μιας κι ο εκλιπών είχε απλά εισέλθει στο δωμάτιο, μες στα μαύρα μεσάνυχτα χωρίς αιμοβόρικη πρόθεση. Ίσως τότε κάποιος μάλλον σχολαστικός ανακριτής θα έλεγε ότι ίσως ο πιλότος βιάστηκε και η ταραχή του δεν ήταν επαρκής. Και χρόνια μετά στη δικάσιμο θα έπρεπε ο σύζυγος να ξαναζήσει τη νύχτα της έντασης περιγράφοντας στο δικαστήριο , τι και πως και πότε… Φυσικά όλο αυτό το διάστημα θα έφερε την ταμπέλα του φονιά…
Επίσης μια άλλη επωδός των υποστηρικτών είναι ότι ενώ οι σπείρες αλωνίζουν & η αστυνομία δεν μπορεί να τους προστατέψει- έλλειψη δυναμικού, κανόνες εμπλοκής- οι ποινές είναι επιεικέστατες, αν ο δράστης δεν σκοτώσει, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις με σεσησμένους κακοποιούς που ξαναπιάνονται για το ίδιο ακριβώς έγκλημα και πάμπολλες περιπτώσεις με θύματά που βιώνουν την ίδια ή και χειρότερη εμπειρία. Λογική του παραλόγου ,αλλά όποιος καεί στο χυλό φυσάει το γιαούρτι!
Σε αντιδιαστολή ο νομοθέτης αντιστέκεται στην ιδέα της οπλοκατοχής και δεν υποκύπτει στα καλέσματα του «Stand your ground» ,που λένε και στο Αμέρικα…Κοινώς, προστάτευσε το χώρο σου, κράτα ένα όπλο!
Η τεκμηρίωση σχετικά απλοϊκή και βασισμένη σε 2 άξονες:
- Ποιος και πως νομιμοποιείται να κρατάει όπλο σπίτι και βάσει ποιου μηχανισμού ελέγχου
- Η βία φέρνει βία
Σαφώς και δεν υπάρχει εύκολος αντίλογος στην βασική υπόθεση εργασίας: αν επιτραπεί η οπλοκατοχή για αυτοάμυνα, ποιος είναι αυτός που εγγυάται ότι όντως τα όπλα προορίζονται για αυτοάμυνα κι όχι για επίδειξη και ότι θα πιάνουν χώρο στο ντουλαπάκι του αυτοκίνητου; Τα παραδείγματα κι οι μελέτες, που σχετίζονται με την ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας και της σχεδόν ελεύθερης διακίνησης όπλων ( βλ. ΗΠΑ), σαφώς αποτρεπτικά. Υποθέτω κανείς δεν θέλει να κάνει στατιστική μελέτη με πτώματα σωρηδόν…
Η ανθρώπινη ψυχολογία είναι άβυσσος και παρόλα τα μοτίβα και κανόνες συμπεριφοράς πάντα μας εκπλήσσει και πάντα ψάχνει τρόπο να πρωτοπορήσει. Εξάλλου ο εκφυλισμός βρίσκεται σε ευθεία γραμμή με την κακώς εννοούμενη ανεκτικότητα & σχεδόν πάντα μιμητική προδιάθεση. Άρα, όπως σε όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις, όσα πιο χαλαρά είναι τα όρια και η περιγραφή τους τόσο πιο εύκολα ο άνθρωπος ρέπει στην καταστρατήγηση τους. Η γραφειοκρατία τρέχει πάντα πιο γρήγορα από το πνεύμα του νόμου. Κοινώς «αφού έβγαλα μια φορά το όπλο να το δείξω στο γείτονα , εεε ας πάω και στο περίπτερο» . Σαφώς και στην πρόταση κρύβεται υπερβολή αλλά αλήθεια ποιος σκέφτοταν ότι πριν μερικά χρόνια το κάπνισμα επιτρεπόταν σε κλειστούς χώρους, αεροπλάνα και νοσοκομεία; Σήμερα κάτι τέτοιο είναι απλά αδιανόητο….
Η εμπορευματοποίηση & το δελεαστικό περιθώριο κέρδους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην μαύρη αγορά και την συνδεδεμένη παραβατικότητα από τη «μπίζνα» που άνοιξε τις πύλες της. Το εμπόριο όπλων, αγγίζει Τζίρους στρατόσφαιρας και ξεπερνάει ΑΕΠ κρατών. Δεν είναι χρειάζεται μαντικές ικανότητες, ούτε ιδιαίτερο χάρισμα να υποθέσει κάποιος ότι όλο αυτό το δέλεαρ, μόλις βρει την παραμικρή χαραμάδα θα γιγαντωθεί. Αναρωτήσου απλά ποια είναι η μεγαλύτερη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας του πλανήτη και πως εκτοξεύτηκε μόλις άνοιξε την βάση του πελατολογίου της… Το κυνήγι του κέρδους δεν γνωρίζει από φραγμούς & ξεπέφτει εύκολα στην ανηθικότητα.
Οπότε μήπως τελικά δεν είναι και ανυπολόγιστη η ημέρα που o έλεγχος τη τροχαίας στο «Άδεια, δίπλωμα, ασφάλεια», θα προστεθεί & «η απόδειξη από την καραμπίνα κύριε»…;
Σημαντικό είναι να αναφέρουμε πως οι απόψεις των συντακτών του Variety.gr δεν ταυτίζοντονται απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων των οποίων τα κείμενα δημοσιεύονται στην σελίδα μας.
