Μείωση του πληθυσμού των μικρών μαρσιποφόρων κατά ένα τρίτο λόγω ξηρασίας, πυρκαγιών και έργων.
Δραματικός είναι ο απολογισμός των φυσικών καταστροφών της τελευταίας τριετίας στην Αυστραλία ίσως για το πιο συμπαθές είδος – σύμβολο της χώρας: τα κοάλα. Οι πυρκαγιές, οι παρατεταμένες περίοδοι ξηρασίας και η ανάπτυξη που κατέστρεψε το φυσικό τους οικοσύστημα προκάλεσαν τον αφανισμό του ενός τρίτου του πληθυσμού των μικρών μαρσιποφόρων. Αυτό ανακοίνωσε χθες το «Αυστραλιανό Ιδρυμα για τα Κοάλα», απευθύνοντας έκκληση στην κυβέρνηση της Καμπέρα να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για την προστασία των βιοτόπων τους.
Οπως τόνισε χθες η πρόεδρος του ιδρύματος, Ντέμπορα Τάμπαρτ, «η ελάττωση του πληθυσμού των κοάλα είναι δραματική. Είναι ενδεικτικό ότι σε καμία πολιτεία της χώρας δεν καταγράφεται πληθυσμιακή τους αύξηση. Μόνο σε μία περιοχή, από αυτές που ερευνήθηκαν, υπολογίζεται ότι ο πληθυσμός τους ανέρχεται σε 5.000. Σε άλλες δεν ξεπερνάει τα πέντε ή δέκα κοάλα». Η Τάμπαρτ, επίσης, υπογράμμισε ότι είναι επιτακτική η θέσπιση νομικού πλαισίου για την προστασία των μικρών μαρσιποφόρων. «Πιστεύω ότι είναι αναγκαίο να δράσουμε τώρα. Μπορεί οι ανακοινώσεις μας να μοιάζουν σαν άλλο ένα αέναο σενάριο καταστροφής και ολέθρου, αλλά δυστυχώς τα στοιχεία μας αποτυπώνουν την πραγματικότητα ή μάλλον αυτή είναι ακόμα πιο ζοφερή».
Η μεγάλη μείωση των κοάλα στην πολιτεία της Νέας Νότιας Ουαλλίας επιταχύνθηκε εξαιτίας των καταστροφικών δασικών πυρκαγιών στα τέλη του 2019 και στις αρχές του 2020, αν και σε κάποιες περιοχές είχαν ήδη αφανιστεί. «Αυτό που μας ανησυχεί ιδιαίτερα, σε περιοχές όπως η δυτική Νέα Νότια Ουαλλία, είναι ότι η παρατεταμένη ξηρασία της τελευταίας δεκαετίας επέφερε συνδυαστικά αυτά τα αποτελέσματα. Τα ποτάμια αποξηράθηκαν παρασέρνοντας στον θάνατο και τους ευκαλύπτους που σηματοδοτούν την επιβίωση των κοάλα».
Ακόμα ένας παράγοντας –εκτός από τις πυρκαγιές και την ξηρασία– που επέτεινε τη σημαντική μείωση του πληθυσμού των κοάλα είναι η αποψίλωση και ο καθαρισμός των γαιών από κατασκευαστές οικιστικών συγκροτημάτων και δρόμων, που κατέστρεψαν ολοσχερώς τους βιοτόπους τους.
Μετά την παρουσίαση των στοιχείων του ιδρύματος, η Τάμπαρτ κατέληξε: «Πιστεύω πως όλοι κατανοούμε ότι η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Ανησυχώ, όμως, ότι αν οι εκσκαφείς εξακολουθήσουν να εργάζονται, τα κοάλα σύντομα θα αποτελούν ανάμνηση του παρελθόντος».