Σύνταξη Άρθρου : Παναγιώτης Βασιλείου

Το σύνθημα δινόταν πάντα τέτοια εποχή… Λίγο πριν το Πάσχα. Το Πάσχα σάλπιζε το ημερολόγιο του έτους. Η εβδομάδα πριν την Μεγ. Εβδομάδα ήταν η αφετηρία κι ο τερματισμός κάπου εκεί στις Πρώτες βροχές του Σεπτέμβρη. Τα πρώτα κοντομάνικα,οι τσουκνίδες που έκαναν την εμφάνισή τους σιγά σιγά κι η στριφογυριστή λευκοκόκκινη κλωστή στο χέρι αποτελούσε απλά, το ντεσού του έργου. Το σενάριο, είχε μια και βασική υπόθεση. Να βγω πρωταθλητής και πολυνίκης σε ένα ύψιστης σημασίας παιχνίδι…Το παιχνίδι λεγόταν: «Πόσα παγωτά έχεις φάει;»

Ήταν κάτι σαν το ρόδι της πρωτοχρονιάς,έπρεπε να σπάσει οπωσδήποτε πριν την Μεγ. Βδομάδα ,να προλάβει να γράψει ο λογαριασμός… Μη και βρεθεί κανένας άλλος που έχει ξεκινήσει νωρίτερα τη σεζόν. Οι 5 ημέρες μέρες νηστείας, μέχρι την λυτρωτική για την συνέχιση της καταμέτρησης, Θεία Κοινωνία, αποτελούσε απλά τον δικό μου Γολγοθά. Αμαρτία να σπάσω την νηστεία κι ας είχε φάει ο Γιωργάκης 2 χωνάκια περισσότερα… Θα τον ισοφάριζα Μεγ. Σάββατο μεσημέρι. Και μέχρι την Δευτέρα του Πάσχα;;; Ουυυ, θα ΄μουν μπροστά ,ίσα με 3-4 ξυλάκια…

Τα δύσκολα ματς, τα ντέρμπι που λένε, παιζόντουσαν κυρίως σε ξένα γήπεδα,κοινώς με παιδιά που δεν ήξερες. Τα παιδιά στο σχολείο και στην γειτονιά ήταν γνωστοί και μελετημένοι αντίπαλοι. Το σκάουτινγκ είχε γίνει από την προηγούμενη χρονιά και ήξερες τι να περιμένεις. Το θέμα ήταν τι γίνεται με τα νέα παιδιά που γνώριζες. Συνήθως οι γιορτές κι οι επισκέψεις σε συγγενείς έκρυβαν πάντα και μια νέα πρόκληση. Πρώτη ερώτηση «πως σε λένε» ,ακολουθούσε το – αμίμητο και άβολο «Θες να γίνουμε φίλοι;» Και μετά η ερώτηση ήταν μία… Ο μοναδικός στόχος της χρονιάς. Η ερώτηση που σε «μεγάλωνε» ή σου ταρακουνούσε τον κόσμο. Το δευτερόλεπτο που ακολουθούσε, σε καθόριζε σαν ύπαρξη. Προσευχή να μην πει μεγαλύτερο νούμερο από το δικό σου…Τα λεφτά που ξόδευες αβέρτα,έπρεπε να έχουν πιάσει τόπο. Το χαρτζιλίκι είχε μόνο ένα σκοπό: Την επίσκεψη στο ψυγείο της γειτονιάς.

Όση περισσότερη σοκολάτα ή βανίλια, μπορούσε να λιώσει στο στόμα σου, τόσο πιο κοντά η νίκη. Όσο περισσότερο μπανάνα και γρανίτα φράουλα πάγωνε τον ουρανίσκο σου, τόσο πιο κοντά στο στόχο. Όσο πιο πολύ χωνάκι μπισκότο με σοκολάτα στο τελείωμα ακούμπαγε στην γλώσσα σου, τόσο πιο κοντά το πρωτάθλημα. Χαλάλι οι λεκέδες στα δάχτυλα, στα γόνατα, στα μάγουλα, στην μπλούζα, ενίοτε και στα παπούτσια. Άξιζαν την κατσάδα της μάνας. Πόνος στα δόντια; Λεπτομέρεια. Κρυωμένος λαιμός; Ασήμαντο. Φαγητό; Μόνο για να ακολουθήσει η ιεροτελεστία. Εξάλλου η συμφωνία ήταν ιερή: «Πρώτα φαγητό και μετά παγωτό» …Όλα οδηγούσαν στην κορύφωση και η βαθμολογία έβγαζε τον νικητή.

Επιστροφή στο ματς. Η ερώτηση έγινε. Δευτερόλεπτα απείχε ο θρίαμβος απ΄την ήττα. Αν το νούμερο που ξεστόμιζε ήταν μικρότερο ακολουθούσε ένα ξετσίπωτο χαμόγελο υπεροχής, αν το νούμερο ξέφευγε από τα όρια,αίσθημα ντροπής…Ας είναι όμως επόμενος δεν γλυτώνει. Κάθε εμπόδιο που σε λύγιζε σε έφερνε πιο κοντά στον στόχο.

Ο στόχος ήταν ένας κι η διαδρομή για την επιτυχία, μία και μοναδική: Γρήγορα στο περίπτερο, στο ψιλικατζίδικο, στο φούρνο ή όπου τελοσπάντων μπορείς να βρεις ψυγείο,για να συνεχίσεις τον αγώνα μέχρι την τελική νίκη: Πρέπει φέτος να κερδίσεις. Να έχεις φάει τα περισσότερα παγωτά και να έχεις κάνει τα περισσότερα μπάνια… Αν η νέα σχολική χρονιά σε βρει νικητή και στα δύο, η δόξα ήταν μεγάλη και το πάνθεον για πάντα… Εσύ δεν μου πες τελικά: «Πόσα παγωτά έχεις φάει»…;