Είπα κι εγώ να δοκιμάσω να δω το «Squid Game» που τόσο κόσμο έχει χαλάσει. Παρακολούθησα το πρώτο επεισόδιο και μετά ήθελα διακαώς να παρακολουθήσω και το δεύτερο.
Είπα κι εγώ να δοκιμάσω να δω το «Squid Game» που τόσο κόσμο έχει χαλάσει. Παρακολούθησα το πρώτο επεισόδιο και μετά ήθελα διακαώς να παρακολουθήσω και το δεύτερο. Το έκανα κι αυτό. Λόγω εξωτερικών συγκυριών μεσολάβησε ένα κενό όπου απείχα από το κορεάτικο «καλαμάρι». Και τελικώς δεν είδα ποτέ κανένα από τα επόμενα επεισόδια. Κοινώς, το εγκατέλειψα.
Πώς γίνεται αυτό; Να σε γραπώνει µια αφήγηση και µε την ίδια ευκολία στη συνέχεια να αδιαφορείς γι’ αυτήν; Μοιάζει αντιφατικό, αλλά δεν είναι και τόσο. Συµβαίνει κατά κόρον µε αναγνώσµατα, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές που συνοδεύονται από µεγαλόστοµους χαρακτηρισµούς και αφόρητα κλισέ, όπως «κόβει την ανάσα», «θες να δεις τι γίνεται µετά», «δεν το αφήνεις από τα χέρια σου» κ.ά. Η εύκολη, ανώδυνη κατανάλωση.
Είναι αυτό το Squid Game; Περίπου, ναι. Πρώτα απ’ όλα µπορεί να φταίω κι εγώ που αδιαφόρησα. Αλλά συνήθως, όταν µια αφήγηση σε αιχµαλωτίζει, δύσκολα µετά µπορείς τόσο αβασάνιστα να αποδράσεις. Με το Squid Game συνέβη ακριβώς αυτό όµως. Κι ωστόσο, τα θέµατα που πραγµατεύεται κάτω από την καλοδουλεµένη πλοκή δεν είναι ούτε αδιάφορα ούτε ανώδυνα. Στην εποχή που η τεχνολογία (και η αγορά της τεχνολογίας) µοιάζει να αντικαθιστά την πολιτική (και άρα την ηθική), καθιστώντας τα πάντα µια επικίνδυνη αισθητική –επικίνδυνη επειδή είναι στερηµένη από κάθε ηθικό βάρος–, το Squid Game έχει πράγµατα να δηλώσει.
Το οργουελικό – καφκικό δυστοπικό σκηνικό µιας µετα-τηλεόρασης και ενός αδιανόητου α λα Εσερ χώρου, όπου η ανθρώπινη ζωή µοιάζει να µην έχει την παραµικρή αξία, δεν είναι δίχως το ειδικό του βάρος. Ωστόσο, η κόµικς πτυχή αναισθητοποιεί τον θεατή αντί να τον αφυπνίζει.
Είναι τα κόµικς ανώδυνα; Οχι πάντοτε. Αλλο όµως τα ίδια τα κόµικς και άλλο όταν µια τηλεοπτική σειρά µοιάζει µε κόµικς. Εχουµε δει πολύ πιο δραστικά έργα από την Κορέα. Κι όµως, το «καλαµάρι» πήρε τη µερίδα του λέοντος.
