Εκεί που πεινούσα χθες το βράδυ, άρχισα να κοιτάω τον κατάλογο Michelin (όχι το ημερολόγιο). Πρώτον, μεγάλο λάθος. Δεύτερον, για μια χώρα όπου παίζει να ανοίγει ένα καινούριο εστιατόριο κάθε μέρα, με τόσο καλή κουζίνα και τόσο αγνά υλικά, έχουμε πολύ λίγα μισελενάτα εστιατόρια: μόλις 5, όλα στην Αθήνα προφανώς (μπορείτε να δείτε ΕΔΩ τη λίστα), και 2 me Bib Gourmand (υψηλή κουζίνα σε προσιτή τιμή). To Βέλγιο, που είναι γνωστό για τις τηγανιτές πατάτες, έχει 125.
Το καλύτερο από τα δικά μας (Σπονδή) έχει 2 Michelin με τρία (στα πέντε) κόκκινα knives-and-forks και μέση τιμή ανά άτομο €100. Σε χώρα με εξίσου ταλαιπωρημένη οικονομία, στην Ιρλανδία, το μοναδικό εστιατόριο με 2 αστέρια (Patrick Guilbaud), αλλά 4 κόκκινα knives-and-forks, έχει μέση τιμή €70.
Η απόδειξη ότι η τιμή δεν (θα έπρεπε να) έχει σχέση με την ποιότητα του φαγητού είναι ότι πχ στην Σιγκαπούρη υπάρχουν αρκετά μισελενάτα εστιατόρια (και ένα noodle stall) με τιμές που ξεκινάνε από €3.
Τι ακριβώς είναι αυτά τα περίφημα αστέρια της Michelin και πως στην ευχή μια εταιρεία …ελαστικών κατέληξε να είναι ο απόλυτος κριτής της ποιότητας των εστιατορίων στον κόσμο, και τι σημαίνει για μια πόλη να έχει εστιατόρια με αστέρι ή αστέρια Michelin.
Η ιστορία των αστεριών Michelin
Πριν 114 χρόνια, τα δύο αδέρφια και βιομήχανοι ελαστικών André και Édouard Michelin δημοσίευσαν τον πρώτο οδηγό για τους Γάλλους αυτοκινητιστές. Για την πρώτη έκδοση του Οδηγού οι αδελφοί Michelin τύπωσαν σχεδόν 35.000 αντίτυπα. Μοιράστηκαν δωρεάν, και περιείχαν χρήσιμες πληροφορίες για τους οδηγούς, συμπεριλαμβανομένων χαρτών, οδηγιών για την επισκευή και αλλαγή ελαστικών, και καταλόγων των μηχανικών αυτοκινήτων, ξενοδοχείων και πρατήριων βενζίνης. Το 1904 οι αδελφοί δημοσίευσαν έναν παρόμοιο οδηγό στο Βέλγιο.
Γιατί; Μα απλούστατα, ήθελαν να αυξηθούν οι πωλήσεις των αυτοκινήτων, γιατί με κάθε αυτοκίνητο πωλούσαν τουλάχιστον 4 λάστιχα, και πολλά περισσότερα κατά τη διάρκεια της ζωής του!
Ο οδηγός έγινε πολύ δημοφιλής, και το 1920 άρχισαν να τον χρεώνουν, αλλά και να τον εμπλουτίζουν με περισσότερες κατηγορίες, όπως ξενοδοχεία και ειδικές κατηγορίες για τα εστιατόρια. Το 1926 επειδή το κομμάτι των ξενοδοχείων είχε πια γίνει εξαιρετικά δημοφιλές, δημιούργησαν μια ομάδα ελεγκτών, αλλά εισήγαγαν το 1936 και τη βαθμολόγηση με αστέρια. 1, 2 ή 3, ανάλογα με την ποιότητα του φαγητού, των υπηρεσιών, του περιβάλλοντος κλπ
* Ένα αστέρι: “Ένα πολύ καλό εστιατόριο στην κατηγορία του” (“Une très bonne table dans sa catégorie“)
* Δύο αστέρια: “Εξαιρετική κουζίνα , αξίζει μια παράκαμψη(!)” (“Table excellente, mérite un détour“)
* Τρία αστέρια:. “Μοναδική κουζίνα, που αξίζει ένα ειδικό ταξίδι” (“Une des Meilleures Tables, vaut le voyage”)
Μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, το 1950 ο οδηγός περιείχε 38 εστιατόρια με τα απαραίτητα χαρακτηριστικά για αστέρια Michelin. O πρώτος οδηγός Michelin για την Ιταλία εκδόθηκε το 1956, για την Αγγλία το 1974 (με 25 αστεράτα εστιατόρια) και μόλις το …2005 για την Αμερική, το 2007 για το Τόκυο, και στ συνέχεια η επέκταση ήταν ραγδαία για όλο τον κόσμο.
Τρεις ερωτήσεις λοιπόν:
1) Τι κάνουμε λάθος και η ελληνική υψηλή γαστρονομία δεν είναι τόσο αναπτυγμένη όσο θα περίμενε κανείς;
2) Σε μια χώρα με γεωργία, κτηνοτροφία και αλιεία, μπορεί το καλό φαγητό να γίνει πιο προσιτό;
3) Πώς πιάνει κανείς δουλειά ως Michelin inspector;
Πηγή: Stefanos Livos
http://www.houseofwine.gr/how/club/Art_20140313/
